Michał Znicz

           Długo zabierałam się do napisania czegokolwiek na blogu, a teraz kiedy wreszcie zebrałam się w sobie i mam tę możliwość, to nie wiem od czego zacząć. A skoro utarło się, że najlepiej od początku, na pierwszy ogień pójdzie data urodzenia.

           We wszystkich źródłach internetowych widnieje rok 1888. Tymczasem moje "obliczenia" wskazują na zupełnie inną datę. Otóż w jednym z wywiadów dla Kina, Michał Znicz wyznaje, iż ma 41 lat - numer tego czasopisma pochodzi z 1936 roku. Zatem wychodzi na to, że urodził się on w 1895 roku, a nie jak sugeruje większość źródeł w 1888. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że czasami gwiazdy nieco modyfikowały datę urodzenia – tak było chyba w przypadku Heleny Grossówny. Jednakże wówczas chodziło - z tego co pamiętam - o zaledwie dwa, trzy lata, a nie tak jak w przypadku Michała Znicza aż o siedem.  

 Podobnie jest z miejscem urodzenia – Wikipedia twierdzi, że urodził się w Warszawie. W tym samym wywiadzie, o którym była mowa już wyżej, jako miejsce urodzenia aktor podaje Połtawę. Sporo tych nieścisłości, prawda? Jeżeli ktoś z czytających posiada informacje, dotyczące tych rozbieżności, niechaj napisze!

Muszę przyznać, że Michał Znicz to jeden z moich najukochańszych aktorów międzywojnia i do tego dość enigmatyczny. Naprawdę niewiele informacji można znaleźć na jego temat. Skromny i niezwykle utalentowany. Za kulisami mówiono nawet, że nieco flegmatyczny.

Początek jego kariery scenicznej sięga czasów I WŚ i przedstawień amatorskich. W niewoli austriackiej – jako jeniec wojenny – zorganizował i prowadził z powodzeniem teatr dla polskich żołnierzy. O organizowanych przez siebie wówczas przedstawieniach mówi:

Niech mi pan wierzy: były to arcyciekawe wieczory, kiedy mimo prymitywności akcesoriów osiągało się prawdziwe cuda.

W niewoli spędził trzy lata. Po wojnie rozpoczęła się jego kariera kabaretowa. Najpierw, przez sześć miesięcy, występował w kabarecie pod nazwą Sfinks – jak wspomina był to rok 1919, a nie jak podają niektóre źródła 1918. Następnie zaś został zaangażowany przez Jerzego Boczkowskiego i Juliana Tuwima do Qui pro Quo.

W życiu prywatnym jego pasją były psy. Potrafił rozmawiać o nich godzinami. Sam posiadał dwa piękne okazy wilków i buldoga francuskiego o imieniu Szweyk. O swoim boulu zawsze wypowiadał się z uwielbieniem, a w jego oczach pojawiały się niesamowite wprost błyski:

Och, on jest cudowny i co za rasa; najczystszej wody francuski boul. Przypatrzcie się państwo, co za klasyczny ogon. O, jakby nałożony, kulka, spodek odwrócony dnem do góry, a w środku dopiero schowana fajeczka, a angielski buldog ma złamaną fajeczkę.

Cenił sobie także prywatność. Nie lubił opowiadać o swojej osobie, ani o rodzinie. Na koniec jednego z wywiadów, żegnając się z dziennikarzami Kina rzekł:

Bardzo jesteście mili – nie pytaliście mnie ani razu czy kocham żonę, czy ją zdradzam, czy lubię ser, albo co naprawdę myślę o wojnie w Hiszpanii.

W czasie okupacji przebywał w warszawskim getcie, z którego wydostała go żona - Janina Morska. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach 24 grudnia 1943 roku.


________________________________________________________________

Zdjęcie drużyny piłkarskiej, w której Michał Znicz (pierwszy z lewej) był bramkarzem